Een onderzoek uit 2018 door het Witzenhausen Instituut voor Afval, Milieu en Energie richtte zich op de kwaliteit van bioafval, in het bijzonder bioafval uit huishoudens. De onderzoekers ontdekten dat in de meeste huishoudens zakken van biologisch afbreekbaar materiaal of polyethyleen (PE) worden gebruikt om organisch afval in te verzamelen. Papieren zakken of kranten worden daarentegen zelden gebruikt.
Het verbod op biozakken door sommige biogas- en composteerinstallaties is een probleem. Veel mensen willen graag hun organisch keukenafval in zakken kunnen verzamelen. In dit artikel legt Naturabiomat graag uit waarom de bezorgdheid dat vuilniszakken microplastics achterlaten, terzijde geschoven kan worden.
Voor veel mensen is het geen optie om hun organisch afval los in de organisch afvalbak te gooien. Dit komt vooral omdat de bakken dan moeizaam moeten worden uitgespoeld. Papieren zakken zijn ook geen oplossing: vochtig keukenafval maakt het papier zacht en breekt snel - in het ergste geval onderweg van de keuken naar het inzamelpunt. Geen wonder dus dat veel huishoudens in plaats daarvan kiezen voor zakken die geknoopt kunnen worden. Dit is een groot voordeel in de zomer omdat er zich geen maden ophopen in het organisch afval.
Het hier aangehaalde onderzoek is een van de vele die bewijzen dat het gebruik van biologisch afbreekbare zakken geen negatieve invloed heeft op het gehalte aan vreemde stoffen in organisch afval. Integendeel, we kunnen zelfs spreken van een positieve invloed. Waar biologisch afbreekbare zakken verboden zijn, worden polyetheen en oxo-afbreekbare plastic zakken zonder aarzelen gebruikt. Oxo-afbreekbare plastics zijn conventionele plastics zoals polyethyleen, polypropyleen (PP), polystyreen (PS) en polyethyleentereftalaat (PET), die tijdens de verwerking van plastic worden voorzien van additieven die hun afbraak in kleine fragmenten bevorderen. Dit type plastic voldoet niet aan de norm waaraan biologisch afbreekbare tassen moeten voldoen. Terwijl tassen van biologisch afbreekbare materialen volledig worden afgebroken, laten oxo-afbreekbare plastics vreemde stoffen zoals microplastics achter. De ontwikkelingen gaan momenteel echter in ieder geval de goede kant op: oxo-afbreekbare kunststoffen mogen vanaf 3 juli 2021 niet meer op de markt worden gebracht (zie EU-richtlijn 2018/04, artikel 5).
De norm in kwestie is DIN EN 13432, die niet alleen bepaalt dat de biologisch afbreekbare zakken uiterlijk na 12 weken compostering moeten zijn afgebroken, maar ook het afbreekpercentage specificeert.
Het bepaalt dat 90% van de zak wordt afgebroken tot kooldioxide. De resterende 10 % blijft echter niet achter als vreemde materie. Integendeel. De 90 % komt door de meetmethode. De omzetting wordt gemeten aan de hand van het kooldioxidegehalte, dat 90 % is. De overige 10 % wordt ook afgebroken, maar wordt niet omgezet in kooldioxide; in plaats daarvan dient het de schimmels en bacteriën die betrokken zijn bij het rottingsproces als de benodigde bouwstoffen om te groeien en zich te vermenigvuldigen. Dit werd bewezen in een wetenschappelijk onderzoek door ETH Zürich.
